Lampje en mevrouw O

Tijdens het schooljaar 2020-2021 genoot ik in de academie van Torhout van een bijzondere briefwisseling. Net als mijn medecursisten kreeg ik een mij compleet onbekende schrijfpartner uit de academie van Izegem toegewezen. De door de docenten bedachte sprookjesachtige figuren Lampje en mevrouw O boetseerde ik tot personages van vlees en bloed. Kaat Van Daele, alias mevrouw O, ging er bijzonder graag in mee. Kaat en ik leerden elkaar pas kennen na de allerlaatste brief…
De briefwisseling situeert zich begin jaren 70, lang voor facebook en corona.

Beste mevrouw O,
Wat zijn mijn collega’s en ik verheugd over het resultaat van de verbouwing van uw woning. Hopelijk deelt u deze vreugde. Ik ben niet zo zeker, mevrouw O, want u was zo stil als een muisje gedurende het hele bouwproces. Uw vader daarentegen…
Vergeef me mijn vrijpostigheid, maar u heeft het met hem toch niet getroffen! 
Ik hoop oprecht, mevrouw O, dat u tevreden bent van ons werk en dat van de aannemer. Hoewel het mijn zaken helemaal niet zijn, zou ik heel graag willen dat uw vader uw leven niet al te zeer bepaalt. 
Voel u tot niets verplicht, maar weet dat ik een wederwoord ten zeerste zal smaken. 
Hendrik Lampens, Lampje voor de vrienden.
(Als u het mij toestaat, verklaar ik mij nader bij een volgende gelegenheid)

Beste mijnheer Lampens,
Wat een verrassing zo onverwachts deze brief van u te mogen ontvangen!
U moet namelijk weten dat ik zelden persoonlijke post ontvang. Wat de postman in onze bus deponeert, is altijd aan mijn vader gericht. Dat is al mijn hele leven zo.
Om op uw vraag te antwoorden; ik ben zeer tevreden met de werken die u en uw medewerkers aan onze woning aan brachten. De uitvoering is van zeer hoogstaande kwaliteit en de ideeën van uw hand zijn gepast, eigentijds en zeer vooruitstrevend!
Weet u dat u de eerste bent die over de voorbije werken mijn persoonlijke mening vraagt? Zelfs vader spreekt mij er nooit over aan. 
Maar…ik vraag mij eigenlijk af waarom u mij deze vraag stelt. Wilt u iets van mij? Wilt u mij beter leren kennen? Dan stel ik voor dat we elkaar op een neutrale plek ontmoeten. Een groot brievenschrijver ben ik nooit geweest. Maar wat niet is, kan nog komen.
Mijnheer Lampens, laat u mij een antwoordje? 
(als de mogelijkheid er zich toe biedt, geef ik u nadere uitleg over mijn eenletterige naam)
Groet, Mevrouw O

Dag Mevrouw O,
Wat fijn zo snel van u te horen!
Ik besef nu pas hoe verwonderlijk het voor u moet zijn geweest zo’n brief van mij te ontvangen. Zelf ben ik er ook wat van geschrokken, moet ik eerlijk toegeven. Meestal stuur ik alleen maar offertes, rekeningen en aanmaningen uit. 
U vraagt zich terecht af wat mijn bedoelingen precies zijn, maar helaas moet ik het antwoord schuldig blijven. Oneerbaar zijn ze zeker niet. Daar mag u van uitgaan. Er knapte gewoon  iets in mij toen ik bedacht dat uw vader u misschien wel versmoort. Of erger nog, fysiek mishandelt. 
De laatste tijd ben ik niet in mijn gewone doen, zo lijkt het wel.  Ik weet niet wat mij bezielde, maar plots voelde het alsof ik u moest schrijven. 
Uiteraard wil ik u beter leren kennen, mevrouw O, maar neem mij niet kwalijk dat ik een ontmoeting op korte termijn niet zie zitten. Ik ben doorgaans nogal verlegen, ziet u. Alleen in gezelschap van mijn ontwerpen en schilderijen voel ik me veilig. Over koetjes en kalfjes praten ervaar ik meestal als erg vermoeiend. Bovendien wisselt mijn stemming bij momenten zo onvoorspelbaar als een slecht ingesteld knipperlicht. Soms ben ik vol vreugde, maar dikwijls kan ik ook erg onaangenaam zijn of onmetelijk triest. 
Uit voorzorg stel ik voor dat we elkaar eerst schrijvend nog wat exploreren. Daarom kijk ik hoopvol uit naar uw volgende brief.
Twijfel zeker niet aan uw schrijftalent. 
Warme groet
Hendrik. 

Dag Hendrik, 
Ik mag u toch zo noemen hoop ik?
Eerlijk, …mijn hart sloeg een slagje over toen ik zo snel uw antwoord ontving! Ik durf zelfs zeggen dat ik een vleugje geluksgevoel ervaarde bij het openen van uw brief.
Dat een mens niet voor alles wat hij doet in zijn leven een exacte uitleg moet weten, daar ben ik nu wel van overtuigd. Zit er dus maar niet over in. Het ontvangen van uw brief kwam weliswaar als een verrassing, maar achteraf gezien, wel een fijne verrassing!
Met de schitterende tonen van een Bachcantate op de achtergrond probeer ik u nu terug te schrijven! Ik zei u al dat brieven schrijven nooit mijn ding was. En tja, ik zou ook nooit geweten hebben aan wie ik een brief had moeten richten. 
U moet namelijk weten dat ik buiten mijn vader en Notaris Buyck nooit andere mensen ontmoet. Ik werk namelijk als secretaresse bij de oude Notaris Buyck. Best een aardig man; maar hij heeft alleen oog voor zijn dossiers; als u begrijpt wat ik bedoel.
Voor de rest laat mijn vader me nooit het huis verlaten! Dit gaat zo al sinds de dood van mijn geliefde moeder zaliger! Dit is ondertussen al 15 jaar geleden… Ik mis haar ontzettend hard, Hendrik.
Ik weet niet of u ooit al een geliefde moest ten grave dragen? 
Dat u een verlegen persoon bent, deert mij niet… we zijn wie we zijn. 
Ik vroeg mij wel af of deze aard van u een bepaalde reden heeft?
Ik groet u graag en sluit nu af. Mijn vader mag in geen geval weet krijgen van ons schrijven… (daarom wacht ik nu elke ochtend de postman op, als ik naar het werk vertrek).
Mevrouw O

Dag mevrouw O,
Uiteraard mag u mij Hendrik noemen. Gaarne zelfs. Wat denkt u ervan om elkaar ook te tutoyeren? Ik begin er alvast mee in deze brief. Laat me zeker weten hoe het voor jou voelt.  Onze connectie groeit gestaag en dat bezorgt mij alvast een gerust gevoel. 
Wat zou ik jou ook graag bij de voornaam noemen, mevrouw O. Ik ben er zo benieuwd naar als een kind naar zijn kerstcadeau! En ook je familienaam is mysterieus. Je vader heet Cornelis, toch? Waar komt jouw O dan vandaan?
Vanavond heb ik dicht bij de haard diep nagedacht over wat je me vertelt. Ook ik hou zielsveel van Bach, maar deze keer heeft Schumann me door de avond geloodst. Je kent vast zijn Muttertraum…
Ik begrijp dat de dood van jouw lieve moeder misschien de oorzaak is van het gedrag van je vader? Wat vreselijk dat hij je zo afsluit van de buitenwereld. Dat moet verstikkend voor jou zijn. Het is allerminst goed te keuren, maar is hij bang dat jou iets zou overkomen, dat hij ook van jou afscheid zou moeten nemen? Is er echt niemand die daarover met hem kan praten? Jouw arts bijvoorbeeld? Zo kan je toch niet door het leven gaan? Als ik het goed heb, woont notaris Buyck in de Ganzenstraat. Dat is bijna bij jou om de hoek. Kom je dan nooit bij de kruidenier, de bakker of in de bibliotheek? Vertel als je wil alles over je moeder. Je hebt vast je schoonheid en zachtaardigheid van haar.
Mijn adoptieouders leven beiden nog. Ze wonen op meer dan een uur rijden van Rotterdam en tijdens de winters vertoeven ze in het zuiden, in de buurt van Perpignan. Mijn contacten met hen zijn schaars. Het is vreemd, maar sinds mijn correspondentie met jou denk ik er voor het eerst aan om hen tussen kerst en nieuw achterna te reizen. 
Zei ik je al dat ik een hond heb? Jack ligt op de mat voor het vuur dat stilaan aan het uitdoven is. Ook voor hem het signaal dat het bed lonkt. Zie, hij kijkt me al aan met zijn oude ogen in dat koddige kopje van hem.
Ik laat je.  Tot gauw?
Hendrik

Lieve Hendrik,
Ik begrijp niet goed wat mij overkomt. Voor het eerst in mijn leven stelt iemand mij persoonlijke vragen, heeft iemand interesse in mijn leefwereld, hoe eng die ook is.
Dat raakt me diep, Hendrik. Echt waar. 
Ik probeer eerlijk en open op jouw vragen te antwoorden. Eerst wil ik je iets zeggen over mijn naam. Eigenlijk is mijn familienaam ook gewoon Cornelis, zoals mijn vader, maar in de spreektaal gebruikt niemand die. Zelfs mijn eigen vader niet… Een lang verhaal… enfin, ik begin bij het begin.
Toen mijn ouders aan kinderen dachten, een vijftigtal jaar geleden, werd mijn moeder al gauw zwanger. De zwangerschap verliep normaal tot ze 5 maanden zwanger was. Toen liep het mis en werd mijn oudste broertje dood geboren. Dat moet voor hen een enorme klap geweest zijn. Maar daar bleef het niet bij. Nog 6 kleine leventjes moesten ze daarna  afgeven; allemaal jongetjes. Telkens de zwangerschap ongeveer 5 maanden bereikte, stierf de baby om onverklaarbare redenen.
En toen kwam ik; het eerste meisje. Bij mij liep alles zoals het moest! Na 9 maanden werd ik geboren. Gezond en wel. Voor mijn ouders was ik een waar Godsgeschenk! Tja, zo zagen ze dat in die tijd. Om mijn komst symbolisch te vereeuwigen, gaven ze mij de naam Octavia. Een naam die afstamt uit de Romeinse tijd en “achtste kind” betekent.
Op zich vind ik die naam niet lelijk; dat is het niet. Maar toen ik bij Notaris Buyck begon te werken vond hij mijn naam te omslachtig en noemde hij mij vanaf dag 1 Mevrouw 0. En ik ben Mevrouw O gebleven. 
Tot zover het antwoord op je eerste vraag. Mag ik zo vrij zijn nu dit schrijven te beëindigen? Mijn vader wil graag op tijd zijn kop verse soep…
Zodra ik weer wat tijd voor mezelf vind, schrijf ik je verder.
En …o ja… ik vergat nog te zeggen dat ik een grote hondenvriend ben. Welk ras is Jack? Klein, groot? Ikzelf heb het niet voor kleine murmels; geef mij maar wat kaliber…
Warme groet, O

Dag Hendrik,
Het is nu 2 uur in de nacht en ik kan de slaap niet vatten. Zijn het jouw vragen die mij bezighouden? Of at ik teveel van mijn zelf bereide havermoutpudding deze avond? Ik weet het niet.
Ik wil je heel graag over mijn moeder vertellen. Ze was inderdaad een zeer zachtaardige vrouw. Rustig van aard; altijd opgewekt, geduldig en begripvol. In ieder mens die ze ontmoette, zocht ze het goede. Mijn passie voor muziek en kunst kreeg ik ongetwijfeld van haar mee. Ze was namelijk pianiste én zangeres. Zolang ik mij kan herinneren, zong ze ontroerende aria’s terwijl ze zichzelf begeleidde aan de zwarte vleugel, die statig in onze beste kamer stond te pronken. Dit waren de mooiste momenten in mijn kindertijd! Dan zat ik muisstil op mijn stoel en durfde bijna niet te ademen. Weet je, Hendrik, terwijl ik dit nu schrijf rollen de tranen over mijn wangen. 
O wat mis ik haar. 
Door de jaren heen echter zag ik haar stiller worden, eenzamer en weemoediger; en de oorzaak van dat alles was mijn vader natuurlijk. Dat had je wel kunnen raden, denk ik.
De dood van haar zeven zonen heeft haar leven ongetwijfeld erg getekend natuurlijk; maar er was meer…
Vader werd een tiran; hij regeerde met harde hand het gezin; en er was geen ontkomen aan. Wat hij toen met moeder deed, doet hij nu met mij.
Misschien schrik je, Hendrik, van deze onthulling, maar ik wil wil eerlijk tegen jou zijn. En het lucht me ook wel op, want jij bent de eerste aan wie ik dit vertel…al mijn hele leven draag ik deze last met me mee…
Ik schrijf je de volgende keer met wat meer optimisme. Het spijt me oprecht. En, Muttertraum ken ik uiteraard…
Ik kijk uit naar een antwoord van je,
genegen, O

Octavia, Octavia,
Hoe schoon is dat! Notaris Buyck heeft geen notie van schoonheid en gevoel, als je het mij vraagt. Ik wed dat hij steeds een ouderwets driedelig pak draagt in saaie vale kleuren, compleet met vlinderdas en al. Misschien staat zijn toupetje ietwat scheef. Ik zie het zo voor me.
Maar tegelijk schuilt er ook een pak tragiek in jouw naam. Zeven kinderen moeten afgeven, is onwezenlijk. Ik kan me niet voorstellen welke barsten dit bij je ouders moet hebben veroorzaakt. Ik probeer het te vatten, Octavia. Was je vader ontgoocheld dat zijn enige overlevende kind een meisje was? Is zijn tirannieke gedrag tegenover je moeder en tegenover jou een soort wraak?  
Je ouders zullen elkaar ooit wel graag hebben gezien, maar wat een contrast is het gedrag van je vader met de muzikaliteit en kunstzinnigheid van je moeder! Wat ze jou heeft meegegeven, is van onschatbare waarde. Je vader heeft niet het recht jouw muzische ontplooiing te beknotten. Ik zou naar jullie toe willen komen om je daar weg te halen. Je verdient zoveel beter, lieve Octavia. Ik schat dat je ongeveer 43 jaar bent. Het is nog niet te laat om te ontsnappen aan het juk dat je vader je heeft aangemeten. Oh, wat zou ik je graag horen zingen. Dat kan toch niet helemaal onrealistisch zijn?  
Je brieven inspireren mij, Octavia, hoe triest je verhaal soms is. Ik maakte de afgelopen week twee nieuwe schilderijen. Mijn goede vriend Charles van galerij Het Weiland in de Molenstraat is erg enthousiast. We bereiden samen een expositie voor. Wat zou het mooi zijn om elkaar op de vernissage te ontmoeten. 
Intussen is het ook erg druk op kantoor. We kunnen het werk bijna niet volgen. Vergeef me mochten mijn brieven wat op zich laten wachten. Je kan er evenwel van op aan dat ik je altijd zal blijven schrijven. 
Warme groet,
Hendrik
P.S. Mijn lieve Jack groet je ook. Wees gerust, het is geen klein mormel, maar een flinke bobtail van 25 kilo!

Dag Hendrik,
Het is helemaal niet mijn bedoeling om je door mijn schrijven van streek te maken. Maar het doet me wel wat dat je met volle aandacht leest wat ik je schrijf. Ik red me wel hoor; ik ben deze situatie dan ook jaren gewoon; wat niet wegneemt dat ik heel erg graag naar de vernissage zou uitgenodigd worden. Jij schildert dus? Waaauw, ik ben totaal niet creatief. Ik bewonder mensen die met hun handen hun ziel een beetje naar buiten kunnen brengen. Ik ben benieuwd welke stijl je schildert; abstract, modern…? Ik wil ook graag weten, Hendrik, hoe je aan de naam “Lampje” komt. Misschien omdat je licht uitstraalt? Dat zou volgens mij een aanvaardbare uitleg zijn!
Woon jij alleen met Jack, Hendrik? Een partner, kinderen? Vertel eens wat over je leefwereld? Ik wil je heel graag beter leren kennen.
En o ja, het beeld dat je hebt van Notaris Buyck klopt helemaal! Hoe kon je het raden?
Hendrik, ik moet je ook nog vertellen dat vader sukkelt met zijn gezondheid; zijn hart raakt versleten. Morgen moet ik hem naar het ziekenhuis brengen voor een reeks onderzoeken. Benieuwd wat de resultaten zullen zijn. Enfin, met zijn hoofd en tong zijn voorlopig nog niks mis, als je ‘t mij vraagt.
Ik wens je veel werkvreugde toe,  in deze drukke tijden. Maar vergeet niet voldoende tijd voor jezelf te nemen!
Genegen, tot wederhoren,
Octavia

Beste Octavia,
Eindelijk vond ik tijd om een avond te relaxen bij het knetterende haardvuur. Jou schrijven  geeft me veel voldoening, weet je dat? Het voelt een beetje alsof je naast me zit en me aankijkt.
Mijn excuses mocht mijn bezorgdheid te opdringerig voor je zijn. Ik bedoel het goed. Hoe is het nu met je vader? Zijn de resultaten van de onderzoeken al gekend?
Ik zal je nieuwsgierigheid niet langer op de proef stellen en je vertellen waarom mijn bijnaam ‘lampje’ is. In een van mijn vorige brieven verklapte ik het eigenlijk al een beetje…
Ik leid van kindsbeen af aan vervelende stemmingswisselingen. Het ene moment straal ik inderdaad, maar het andere moment kan ik zo duister zijn als de nacht. Mijn beste vriend Jef, met wie ik studeerde, zei me ooit: Lampens! Je bent precies een lampje dat niet goed is vastgedraaid. We lachen er nog vaak om, maar eigenlijk is het een knap vervelende eigenschap.
Ja, Octavia, Jack is mijn enige huisgenoot. Alleen hij kan mijn eigenaardigheden verdragen. Twee keer heb ik geprobeerd om lief en leed met een geliefde te delen. Tevergeefs…
Met de jaren ben ik wel rustiger geworden. Het lampje blijft langer aan! Daarom dat ik je toch durf uit te nodigen naar de vernissage op de laatste zondag van november. Denk je dat het je zal lukken om met me mee te gaan? Dan zie je meteen welke schilderijen ik maak.
Je schrijft dat je zelf niet creatief bent, maar je erfde wel je passie voor kunst en muziek van je moeder. Zing je dan niet zelf? We zoeken nog een muzikaal intermezzo voor de opening.
Ik luister naar Lied aan de Maan van Dvorak. Heerlijk is dat.
Intussen ben ik ook voorbereidingen aan het treffen om met kerst en nieuw mijn adoptieouders op te zoeken in Frankrijk. Wat plan jij met de feestdagen?
Warme groet
Hendrik 

Dag Hendrik,
Dag Lampje,
Dank voor het vertrouwen bij de onthulling van je naam “Lampje”.  Ik kan me niet helemaal voorstellen hoe het moet voelen om zo van tijd tot tijd in verschillende stemmingen te vertoeven. Makkelijk zal het zeker niet zijn, denk ik! Zelf heb ik wel eens een weemoedige dag; en dan heeft dat meestal te maken met het gemis van mijn lieve mama. Als de mooie herinneringen naar boven komen durf ik wel eens een ganse dag in een soort van schaduw lopen. Dan mag de zon nog zo hard schijnen; het licht bereikt mijn geest dan niet.
Ik hoop alvast dat jouw “lampje” stevig en goed ingedraaid blijft!
De toestand van vader blijft wat onzeker! De onderzoeken wezen uit dat hij met een kleine vernauwing zit in de kransslagader. Over een paar weken moet hij een week opgenomen worden voor een ingreep. En daarna volgt een revalidatieperiode. Ik denk er serieus over na om hem in te schrijven in dat revalidatiecentrum aan zee in Oostduinkerke. Het schijnt er duur te zijn, maar geld is voor ons geen probleem! Dan kan ik ondertussen blijven werken, en krijgt hij de beste verzorging. En het bijzonderste van de zaak is dat ik voor het eerst in mijn leven eens een periode voor mezelf heb! Ultieme vrijheid. Dan kunnen we mekaar zeker eens ontmoeten Hendrik; zonder dat vader op de hoogte moet zijn! Hoe mooi zou dat zijn?
Ja, ik zing vaak. Als kind al stuurden mijn ouders mij naar de muziekacademie; dat vonden ze zeer belangrijk! Ik vond de lessen superleuk en haalde dan ook schitterende cijfers. Later volgde ik zanglessen bij Mevrouw Pannekoecke; een zeer genomineerde solozangeres! Jammer genoeg overleed ze vorig jaar.
Het lied van Dvorak kende ik niet. Is het omdat het volle maan was gisteren dat je dat beluisterde?  Zijn Stabat Mater ken ik wel. Moeder luisterde er vaak naar. Wellicht bracht het haar bij het verdriet voor al haar” verloren zoontjes”.
Een prachtig werk trouwens dat ik al een paar keer uitvoerde met het Kamerkoor waarin ik zing. De koorrepetitie is de enige verplaatsing die ik op een weekavond mag maken van vader. Het is mijn energiebron; mijn leven, mijn genot; mijn alles! Muziek is het allerbelangrijkste in mijn bestaan! Zoals schilderen dat wellicht voor jou zal zijn!
Ik hoop ook Jack ooit eens te ontmoeten. Vader vindt dieren maar niks, terwijl ik er gek op ben! Op de weg naar mijn werk passeer ik elke ochtend aan een hekken waar een mooie Golden woont. Het prachtige dier heet Pablo en wacht mij elke ochtend op voor een aai en een korte babbel! Warempel, ik geloof dat hij mijn taal verstaat… zou dat kunnen, Hendrik?
Met de Kerst- en Nieuwjaardagen blijft het meestal rustig bij ons. Dit jaar zal dat nu natuurlijk afhangen van de toestand van vader! Waar ergens in Frankrijk wonen jouw adoptieouders? Zag je ze al lang niet meer?
Lieve Hendrik, wat kijk ik uit naar een eerste ontmoeting met jou. 
Genegen, 
Octavia

Lieve Octavia,
Dank je wel voor jouw lange brief. Ik ben volop bezig met schilderen. De vernissage is binnen drie weken al. Vergeef me dat ik wat kort van stof ben. Heb je al met je vader kunnen spreken over het revalidatiecentrum? We moeten alles op alles zetten om elkaar te ontmoeten. Ik voel dat ik er helemaal klaar voor ben. 
Zoals ik al zei, zoeken we nog steeds een muzikaal intermezzo voor de opening. Is dat niet iets voor jou?
Ik stuur hierbij een foto van een van mijn schilderijen. Laat je inspireren en kies een paar muziekstukken die je zou kunnen vertolken. 
Ik kijk hier erg naar uit, Octavia. 
Je lampje
Hendrik

Lieve Hendrik,
Wat ben ik blij iets van je te horen! 
Het waren drukke dagen, ook voor mij! Vader is akkoord gegaan met een opname in het revalidatiecentrum. Dokter Caen, zijn hartspecialist, heeft hem kunnen overtuigen! Rust is het allerbelangrijkste, zei hij en vader gelooft dokter Caen! Dat is zeker!
Ik zal dus kunnen aanwezig zijn op de vernissage! 
Wat betreft de muziek. Het schilderij dat je me door stuurde vind ik mooi, rustgevend, maar wel wat donker van stemming…
Een paar jaar geleden vertolkte ik “Abendempfindung” van Mozart; een prachtig lied. je moet het maar eens beluisteren. Misschien past dit? Ik zal alvast mijn vaste begeleider pianist vragen of hij de partituur opnieuw instudeert. 
Ik wil zeer graag je vernissage opluisteren. Zijn er vele genodigden? Is er een piano beschikbaar?
Laat je gauw iets weten? 
Liefs, Octavia

Oh, Octavia, wat is dat fijn om te lezen.
(Dank u, dokter Caen)
Het schilderij waarvan ik je een foto stuurde, is wat stormachtig en donker maar voor mij niet triest. Je mag er zeker van zijn dat er ook heel wat kleur aan de wanden zal hangen. Abendempfindung van Mozart is een prachtig lied. Ik kijk er enorm naar uit om je dit te horen zingen. Het gaat over liefde, maar ook over de dood, niet? Zou je toch niet iets kiezen dat wat vrolijker is, zodat mijn lampje niet uitgaat midden in de avond?
Maar ik laat de keuze aan jou, Octavia. 
In de galerie staat een goed gestemde halve vleugel. Is dat oké voor je?
De vernissage start om 11 uur. We verwachten wel wat volk. Er zijn twee sprekers: galeriehouder Charles en mijn beste vriend en confrater Jef. Geen politici! 
Terwijl ik dit schrijf, kijkt Jack mij wat treurig aan. Neen, jongen, jij mag helaas niet mee. Jij zal nog even moeten wachten om kennis te maken met juffrouw Octavia. Hij houdt hij zijn kop wat scheef. Het lijkt alsof hij mij begrijpt. Zo schattig. 
Ik ga met de tram zodat ik een glaasje kan drinken. Lukt het voor jou om er te geraken? Kunnen we daarna samen lunchen? Ik weet een fijne brasserie in de buurt van de galerie. 
Er zal vermoedelijk ook pers aanwezig zijn. Ben je niet bang dat je vader ons geheim zal ontdekken? Dat zal wellicht niet goed zijn voor zijn hart…
Ik ga mijn bed opzoeken nu. Er staan mij nog drukke dagen te wachten. Ik word stilaan een jaartje ouder, helaas. 
Ik kijk uit naar een nieuwe brief van je. 
Hendrik

Dag Hendrik,
Ik schrijf je snel terug, want de vernissage nadert nu snel!
Wat betreft de muziek, wat denk je van “Im frühlingsanfang”, ook van Mozart? Dat is wat neutraler en hoopgevender; over de natuur zingen is altijd mooi…
Ik heb ook Bach, Schubert; jammer dat we mekaar niet eens vooraf kunnen treffen om daaromtrent samen een goede keuze te maken. Heb jij een idee hoe ver het stappen is van mijn huis naar het jouwe?
Ik ga zeer graag mee naar de brasserie voor de lunch. Vader zal mij toch niet kunnen controleren. En wat betreft de pers; tja,…ik zal dat risico maar nemen. Niks kan mij nu nog tegenhouden om jou te ontmoeten, Hendrik. 
Kun je nog eens het juiste adres van de galerij doorsturen?
Geef Jack een warme knuffel van mij!
Tot snel wederhoren,
Octavia

Excuses dat ik je nog niet eerder berichtte, Octavia, maar het is hier hectisch. Vandaag is mijn naaste medewerker kwalijk gevallen op een werf! Hij was een ladder opgeklommen en is waarschijnlijk onwel geworden. Met een val van vier hoog als gevolg!
Ik ben met hem meegegaan naar het ziekenhuis en heb daar een hele dag vertoefd. Het heeft mijn lampje bijna gedoofd, om eerlijk te zijn. Gelukkig is alles intussen onder controle, al zijn een gebroken been, twee gekneusde ribben en een klaplong niet niets.
Morgen ben ik in de galerie voor de finishing touch. Je muziekkeuze is perfect. Je schrijft dat je graag uitgebreider met mij had willen overleggen, maar ik vind het net goed zo. Onze ontmoeting zondag wordt op die manier echt magisch. Geloof me maar.
De galerie bevindt zich dichtbij het museumpark: Westersingel 285.
De piano zal goed gestemd voor je klaar staan, net als ik!
Tot zondag!
Lampje

Hendrik, Hendrik, 
Dat was op het nippertje. Je moet enorm geschrokken zijn toen je collega van de ladder viel. Gelukkig zal alles goed komen. 
Ik zal zondag om 9u30 aanwezig zijn in de galerij. Kwestie nog alles eens te kunnen doornemen. Ik ben graag goed voorbereid. Is er een speciale dresscode? Ik denk aan zwart. Sober maar stijlvol. 
O lieve Hendrik… Eindelijk zullen we mekaar ontmoeten. Mijn hart slaat een slagje over bij deze gedachte. 
Tot zondag, 
Octavia xxx

Verras me met je outfit, Octavia!
Tot morgen!

Lieve Hendrik,
Ik wil je nogmaals bedanken voor de fijne zondag. Onze ontmoeting was nog mooier dan ik ze mij kon voorstellen! Dat je een aantal jaren ouder bent dan ik stoort mij totaal niet! Je straalt een jeugdigheid uit waarvan velen jaloers mogen zijn! Ik heb met veel aandacht jouw schilderijen bewonderd! Soms moeilijk te doorgronden, dat wel; maar dat is met alle kunstvormen zo, denk ik!
Vooral de werken in rode tinten spraken mij erg aan.
Ik hoop dat je van mijn liederen genoten hebt; Ik gaf het beste van mezelf!
Hoorde je nog reacties van vrienden, genodigden?
Ook het etentje beviel mij zeer zeker; een adresje om zeker te noteren trouwens!
Jammer dat je in de vooravond nog een afspraak had met de pers…
Gisteren reed ik naar de verre Belgische kust om vader te bezoeken! Hij zag er goed uit en zijn moraal is beter dan ooit. Zouden het de jaren zijn? Ik heb hem zelfs verteld over de vernissage en dat ik er 2 liederen vertolkt heb. Hij keek eerst wat vreemd, maar bleef er warempel rustig bij. 
Hendrik, ik denk dat vader nog een tijdje daar kan blijven. 
Kunnen we elkaar spoedig terug zien? Ik wil ook heel graag Jack ontmoeten? 
Laat je snel iets weten?
Octavia

Ik had je moeten waarschuwen, Octavia. Zoals verwacht, ben ik in een groot zwart gat terechtgekomen. Na alle positieve maar intense emoties van de laatste weken is mijn lampje plots uitgegaan. Mijn medewerkers runnen het kantoor. Ik wil niemand zien.  Ik heb mij opgesloten in mijn woonkamer en alleen het gezelschap van Jack kan ik verdragen. Ik probeer mezelf erdoor te sleuren door mij jouw prachtige optreden voor de geest te halen, je stijlvolle rode jurk, je glimlach tijdens de lunch. Maar de beelden komen niet. Niets kan me opbeuren. Het blijft zo donker als de hel. 
Het spijt me, Octavia. Ik hoop dat je het mij vergeeft. 
Hendrik. 

Mijn lieve Hendrik,
Dit had ik totaal niet verwacht! Je zag er zo goed uit; de rust die je uitstraalde kwam bij mij aan. 
Dat je lampje zo snel kon doven …; daar schrik ik wel van. Dat je nu niemand wil zien, vind ik zeer jammer, maar respecteer ik. Gelukkig heb je gezelschap van Jack.
Misschien kan het je gedachten wat positief ombuigen als je naar mijn liederen kunt luisteren? Ik kom vandaag nog langs en deponeer een cassette in je bus. Vader wilde een aantal jaren geleden dat ik een paar van mama’s lievelingsliederen liet opnemen. Bach, Schubert, Dvorak, Monteverdi…
Laat de klanken tot je komen en zie maar wat het met je doet. Kwaad zal het nooit kunnen, denk ik.
Ik laat je dan maar. Rust veel en denk aan de mooie dingen in het leven, want die zijn er toch wel. Soms zien we ze niet, maar ze zijn er wel, echt waar!
Mocht het lukken, laat je me dan iets weten? Ik denk aan jou; mijn warme hart stuurt je veel liefde,
Octavia

Lieve Octavia,
Schoonheid troost, is het niet? Wat hou ik van je prachtige stem. Zoet en pittig tegelijk, zacht en ook gespierd. Wat een schitterend idee om mij je cassette te bezorgen. Je slaagt erin om het smeulende vuurtje in mij aan te wakkeren. Ik kijk door het raam en zie weer het blauw van de hemel, het geel van de zon. 
Vandaag was ik terug op kantoor. Ik voel stilletjes aan weer energie door mijn aderen stromen en hoor mijn hart weer bonzen. Maar ik ben er nog niet bovenop. Ik overweeg om zondag een fikse strandwandeling te maken. Met Jack. Ze voorspellen wat wind. Dat zal me goed doen. Niets zo verkwikkend als de koude herfstwind die je wangen streelt. Luisteren naar het ruisen van de zee en mijmerend over het water  turen, naar de horizon. Daar hou ik van. 
Het is intussen alweer half twaalf. Het haardvuur sluimert en je cassette is gestopt. De laatste noten zijn uitgedijd, de stilte maakt zich nu helemaal meester van het huis. Ik ga slapen en neem je mee in mijn gedachten.
Hendrik

Dag Octavia,
Een kort berichtje om je te zeggen dat ik maandag naar mijn ouders in Frankrijk vertrek om samen met hen de eindejaarsdagen door te brengen. Ze waren aangenaam verrast eindelijk nog eens iets van mij te horen. Dat is jouw gunstige invloed, Octavia. Ik probeer je te schrijven, maar hou er rekening mee dat de brieven wat langer onderweg zullen zijn. Hopelijk is je vader aan de beterhand en ben je zelf ook gezond en wel. 
Hendrik

Lieve Hendrik,
Eerst en vooral mijn excuses voor het lange wachten op mijn antwoord! Ik had een drukke periode achter de rug. Daarom heb ik niet minder aan je gedacht. 
Vader mocht het revalidatiecentrum verlaten en al wat daar bij kwam nam veel van mijn vrije tijd in beslag; of beter gezegd, alle vrije tijd! Ondertussen is hij goed geïnstalleerd hier thuis en zijn humeur blijft beter dan ooit. Je zou het haast niet geloven Hendrik; hij is veel milder, vriendelijker en geduldiger. Wie had dat ooit gedacht?
Tweemaal per dag komt een verpleegster de nodige zorgen toedienen. Dat maakt het voor mij ook een beetje minder zwaar.
Maar nu genoeg over mezelf. Hoe gaat het ondertussen met jou? Brandt je lampje nog helder? Ik ben zo blij te horen dat je mijn cassette mooi vindt en er graag naar luistert. Zo ben ik toch een beetje bij jou. Toch hoop ik uit de grond van mijn hart dat we elkaar snel nog eens kunnen ontmoeten. Maar ik wil mij zeker niet opdringen. Laat je mij gauw weten hoe het met je gaat? 
Octavia

Dag Lampje,
Mijn lieve Lampje, wat mis ik je. Mijn excuses voor deze inzet, maar ik mis je werkelijk! Toch ben ik blij dat je je ouders nog eens zult ontmoeten. Ik kijk al uit naar je verhaal over deze ontmoeting! Probeer je je lampje brandend te houden? Ik brand hier elke dag een kaarsje bij de foto van mama. Ik heb er een kaarsje naast geplaatst speciaal voor jou. Als jouw vlammetje weer even mocht doven, dan brandt het mijne voor jou! 
Geniet daar maar; en als het lukt, laat je me dan iets weten? Tot snel,
Octavia

Gelukkig nieuwjaar, lieve O! 
Ik wens je een heerlijk jaar vol liefde, voorspoed en speelruimte. Hopelijk kan het bijgevoegde kaartje je bekoren.
Wat dom van mij om jou het adres in Frankrijk niet te bezorgen! Gelukkig bracht mijn medewerker me op de hoogte van je brieven. Met mijn toestemming heeft hij ze gefaxt naar het hotel waar ik verblijf. Zo kon ik me er alsnog van vergewissen dat je me niet vergeten bent. 
Het is kalm en rustig in Perpignan. Ik hou erg van de Catalaanse sfeer hier. Het is koud, maar de zon voelt heerlijk zacht. Warm ingeduffeld kan je je in de middagzon  toch wel een terrasje permitteren. 
Ik schrijf je in een stijlvolle brasserie aan een van de gezellige pleinen in de historische binnenstad. Het is 5 uur in de namiddag. De zon is haar nestje aan het maken en dat zorgt voor een heel mooie roze gloed. Ik kijk al uit naar de heerlijke dagverse vis die de kok mij straks zal serveren. Ook zijn gratin dauphinois is werkelijk niet te versmaden. 
Ik beleef een fijne tijd in la douce France en kom bij momenten helemaal tot rust. De ochtenden reserveer ik voor mezelf. Mijn nieuwe schetsboeken bulken al van inspiratie voor een reeks schilderijen. Ik denk dat ik mij eens aan het aquarel ga wagen! Ook probeer ik wat lectuur in te halen. Zo las ik onder meer Jan Wolkers’ “Terug naar Oegstgeest”. Passend eigenlijk wel.
Mijn adoptieouders genieten heel erg van mijn aanwezigheid en ook Jack doet hun oude ogen fonkelen. Tegen de middag neem ik de bus naar Canet-en-Roussillon waar ze wonen om samen met hen te lunchen. Beide kranige zeventigers zijn gelukkig nog goed te been. In de namiddag maken we meestal een strandwandeling, spelen een partijtje schaak of lezen wat aan de haard, een glaasje port bij de hand. Zei ik je al dat mijn moeder arts was en mijn vader kunsthistoricus? Ik betrap mezelf erop dat ik vergeten was hoe intelligent ze beiden zijn. De gesprekken zijn boeiend, diepgaand en opwekkend tegelijk. Ze halen herinneringen op aan mijn kindertijd. Zo vertelden ze me hoe blij ze waren toen ik hen als weesjongen van vijf vervoegde en ze hun liefde voor elkaar met mij konden delen. Vanmiddag heb ik hen over jou bericht, Octavia. Ze zijn erg nieuwsgierig naar je. Voorzichtig als ik ben, verklapte ik wel nog niet te veel. Ik liet je cassette horen. Mijn moeder kon haar tranen niet bedwingen bij het horen van je zoete stem. Zo ontroerd was ze. Mijn vader is vooral verheugd dat ik mij opnieuw aan het schilderen heb gezet. Ik denk dat hij trots op me is. Een oprechte vaderlijke fierheid lijkt het wel. 
Hoe stel jij het daar in onze gezamenlijke havenstad? Was het zoals gewoonlijk druk op oudejaarsnacht? Blij te lezen dat je vader gemoedelijker is geworden en goed dat je hulp in huis hebt gehaald zodat je de zorg niet alleen hoeft te dragen. Kon je het wat gezellig maken met de feestdagen? Hopelijk overschaduwt het gemis van je mama je goed gemoed niet al te veel. Met deze dagen mis je haar waarschijnlijk nog meer dan anders. 
Ik voel me klaar om de draad thuis weer op te nemen, Octavia. Mijn lampje brandt als nooit tevoren! 
Hoewel ik mezelf niet mag vergalopperen, denk ik er toch aan om mijn medewerkers binnenkort te verwennen met een nieuwjaarsetentje bij mij thuis. Zonder hen zou ik dit deugddoend tripje niet hebben kunnen maken. Mijn kookkunsten laten helaas te wensen over. Ken jij iemand die me zou kunnen assisteren? 
Zuiderse groeten,
Hendrik
Ps. Stuur je antwoord maar weer naar Rotterdam. Volgende woensdag reis ik met de nachttrein naar huis en vrijdag ga ik terug aan de slag op kantoor.

Mijn lieve lampje,
Wat ben ik blij zoveel nieuws van jou te vernemen! Hoe kon je denken dat ik je zou vergeten? Ik denk elke dag aan jou. Fijn dus dat je collega mijn post door stuurde. Ik verwachtte pas volgende week antwoord van jou!
Waauw, ik keek even op de kaart waar jij precies vertoefde; da’s toch een heel eind van hier hé. In deze streek kwam ik nog nooit. Ooit reisde ik wel met vader naar het Spaanse Figueres; dat is daar eigenlijk niet zo ver vandaan! Alleen de grens over. Ik bezocht daar het geboortedorp van Salvador Dali. Hij is één van mijn geliefde schilders. Sommigen vinden zijn werken vreemd en te gewaagd, maar ik probeer er altijd een beetje mijn eigen betekenis aan te geven…het deed me wel wat om zijn huis daar te bezoeken!
Dat je ouders blij waren met je bezoek kan ik zeker geloven! 
Weet jij eigenlijk iets af van je biologische ouders, Hendrik? Of wil je daar liever niet over communiceren? Dan respecteer ik dat zeker!
Houden je ouders ook van klassieke muziek? Allicht wel, als je moeder ontroerd werd door het horen van mijn zangstem.
Hier was het eigenlijk kalm met de feestdagen. Hier en daar wat kleine relletjes langs de grachten; jong gespuis dat wat amok maakte. Maar voor de rest niks bijzonders!
Op nieuwjaarsdag was er in het Vroesenpark een samenkomst voor iedereen die interesse had in een beetje jazz muziek! Er speelde een kleine onbekende band gratis een uurtje jazzmuziek! Jazz is niet onmiddellijk mijn smaak, maar de zon scheen en ik nam de tram om toch even buiten te zijn; het was een mooi concertje. Tussen de menigte zag ik Klara, een ex-collega van me. We hebben even wat bijgepraat wat best gezellig was!
Sinds maandag ben ik weer aan het werk op het notariaat. Maar mijn gedachten gaan vaak naar jou, Hendrik. 
Ik hoop dat je een aangename terugreis hebt en een goede start op het werk! Het doet me zoveel deugd te horen dat je lampje stevig brandt! Houden zo! 
Laat je me dan weten hoe je eerste werkdagen waren? 
Ik kijk uit naar een volgende ontmoeting.
Octavia
Ps: vader houdt zich goed en vooral rustig en vriendelijk…

Lieve O,
Deze stille winterse zondag sluit ik graag af met een kort briefje aan jou. Zo kom ik vast wat tot rust. 
Mijn terugreis van Perpignan verliep rimpelloos. Ik heb het al anders geweten… In de nachttrein tot in Parijs was het rustig en stil zodat ik zelfs een paar uur kon slapen. Ook de rit van Gare de Lyon naar Gare du Nord lukte zonder hindernissen. Ik moet wel toegeven dat ik even  in de verleiding kwam vervroegd uit te stappen! Ik had bijzonder veel zin om in de Parijse straten en parken te struinen, te dineren in mijn favoriete restaurant aan de Seine of te genieten van een optreden in Jazz Club Etoile. Ik moet er in het voorjaar beslist nog eens naartoe. 
In Figueres was ik nog niet, maar wat niet is, kan nog komen, hoewel Dali helaas niet tot mijn lievelingen behoort…
Hopelijk is jouw eerste werkweek na de eindejaarsdagen goed verlopen en heeft de notaris je niet overstelpt met bergen werk!
Bij ons op kantoor is er erg veel bedrijvigheid. We hebben twee mooie opdrachten binnengehaald: een nieuwbouw villa in het buitengebied en de verbouwing van een pakhuis aan de haven. Ik ben al het hele weekend aan het ontwerpen. Het houdt me bezig en geeft me tonnen energie. Helaas houdt het me ook wat uit mijn slaap. 
Wat fijn dat je een kennis ontmoette. Hopelijk houden jullie contact. De intense dagen bij mijn adoptieouders leerden me weer hoe belangrijk vriendschap en genegenheid is. Ook onze vriendschap moeten we koesteren, Octavia. 
Ik praat er nog zelden over, maar voor jou maak in natuurlijk een uitzondering. Mijn biologische ouders kwamen om in een auto-ongeluk toen ik vier was. Op 3 november zal het vijftig jaar geleden zijn. Ze waren op slag dood. Mijn oudere broer stierf een paar dagen later in het ziekenhuis. Als bij wonder overleefde ik de klap wel. Zonder schrammetje maar ook zonder familie. Niemand kon of wou zich over mij ontfermen. Na een jaar in een weeshuis in Boekarest verhuisde ik naar Rotterdam bij het echtpaar Lampens dat tot dan ongewild kinderloos was gebleven. Het duurde jaren tot ik de tragische gebeurtenis enigszins te boven kwam. Ik was een in zichzelf gekeerd kind dat heel somber kon zijn. En dat ben ik nog steeds een beetje zoals je al hebt ondervonden. 
Op mijn twaalfde stuurden mijn nieuwe ouders mij op internaat, waar ik helemaal niet kon aarden. Gelukkig kon ik tijdens de weekends naar huis en mocht ik op zaterdag naar de tekenles. Mijn ouders namen me mee naar musea hier en in het buitenland. Dat beïnvloedde mijn studiekeuze en daar ben ik hen achteraf beschouwd erg dankbaar voor. 
Ik ben nooit teruggegaan naar Roemenië. Soms overweeg ik het wel. Het weeshuis bestaat nog, ontdekte ik onlangs, maar ik ril als ik eraan terugdenk. 
Iets helemaal anders tot slot van dit briefje! 
Dacht je al na over mijn vraag in verband met het etentje dat ik wil aanbieden aan mijn medewerkers? Ken je iemand die bij mij thuis zou willen komen koken? 
Zo, ik sluit af. 
Jack en ik groeten je. 
Hendrik. 

Dag Hendrik, Lampje,
Dank voor je antwoord!
Ik vond de tijd nog niet je terug te schrijven. Dat doe ik nu! De voorbije dagen waren wat anders dan anders. Vader kreeg een terugval. Hij raakte op een nacht buiten adem en ik belde uit angst de hulpdiensten. Hij verbleef een paar dagen in het ziekenhuis, maar is nu weer thuis! Ik vrees dat de dokters  van een oud versleten man toch geen nieuwe meer zullen kunnen maken. Zijn knorrige humeur komt al weer regelmatig eens boven piepen…tja dat was een illusie van mij; dat hij voortaan milder en vriendelijk zou blijven.
Maar bon, ik ben blij dat jij goed thuisgekomen bent en al weer aan de slag bent. Wat je vertelt over je biologische ouders; daar schrik ik wel van. Hoe ben je dan in Roemenië geraakt? Dat je daar eens terug naar toe wil, dat begrijp ik wel! Misschien kunnen we dit ooit samen eens plannen!  Een jeugd doormaken op een internaat, dat moet ook niet gemakkelijk geweest zijn. Dit is een wereld die mij totaal onbekend is; En misschien maar goed ook!
Dat je daardoor eens je lampje wat minder laat schijnen, kan ik volkomen begrijpen. Als je een zware rugzak op je rug draagt, moet je af en toe een halt houden!
Wat betreft het etentje dat je wil geven voor je medewerkers; waren alle collega’s maar zo…de nieuwjaarswensen waren zeer pover bij Notaris Buyck. Maar dit is niks nieuws…
Ik zelf ben geen super kok maar ik heb wel een vriendin die een aantal jaar kokschool volgde en zeer verfijnde gerechten kan klaarmaken. Ik kan haar gerust een contacteren als je daarmee akkoord gaat?
Amuseer je maar met de nieuwe plannen op het werk, maar niet te snel gaan hé.
Ach, ik vergeet bijna te zeggen dat ik verder contact gehouden heb met die collega/vriendin die ik ontmoette op het jazz concertje. We zijn binnenkort afgesproken om samen te lunchen; dan kunnen we wat bijpraten! Het is inderdaad belangrijk om familie en vrienden dicht bij het hart te houden!
Tot wederhoren,
Octavia

Lieve O,
Jou schrijven op winterse zondagavonden wordt stilaan een aangename gewoonte. Ik heb Bach op gezet en mezelf een oude Merlot uitgeschonken. Dat mag wel na een weekend stevig doorwerken. De maquette van het landhuis dat ik heb ontworpen staat nog op tafel. Ik ben best wel trots. Morgen ga ik ermee naar de klant, een ouder echtpaar dat nu nog in het centrum van de stad woont. Zij is een succesvolle advocate en hij is directeur van een groot bedrijf. Nu hun kinderen het huis uit zijn, willen ze weg uit de stad. Ben benieuwd wat ze van mijn ontwerp zullen vinden! Ik heb er mijn ziel ingestoken.
Het spijt me te horen dat het weer minder goed gaat met je vader. Hopelijk lijd je niet al te veel onder zijn humeur en onder de zorg. Ik snap dat je het beste voor hebt met de oude man, ondanks alles. Maar je moet ook voor jezelf zorgen, Octavia. Goed dat je met je vriendinnen afspreekt en dat je vader dit blijkbaar toch tolereert. Hij lijkt me op dat vlak flink wat milder geworden sinds het begin van onze kennismaking, niet?
Ik ben in Roemenië geboren, Octavia.  Ik heette daar Henric Petrescu. Mijn vorige brief hing blijkbaar met haken en ogen aan elkaar…Mijn excuses daarvoor.
Door de adoptie kreeg ik de familienaam van mijn nieuwe vader. Mijn adoptieouders vernederlandsten mijn voornaam een beetje. Ze vonden dat beter voor me. 
Lampje kwam pas veel later, zoals je weet. 
Wij samen naar Roemenië? Parijs lijkt me een betere optie voor een eerste tripje, denk je niet? De kans dat mijn lampje dooft tijdens een weekend lichtstad is veel kleiner dan tijdens een verblijf in het hart van het trauma uit mijn eerste levensjaren. 
Laten we een weekend Parijs plannen in maart of april wanneer de dagen wat langer zijn en het weer wat zachter. Wat denk je? Ik trakteer!
Intussen heb ik traiteur Feu d’Or geëngageerd om vrijdag aanstaande een receptie te verzorgen bij mij thuis. Een heel diner leek mij achteraf beschouwd wat te formeel. Op die manier kan ik behalve mijn drie medewerkers en hun echtgenotes ook wat zakenrelaties uitnodigen. Jij komt toch ook, Octavia? Elkaar nog eens ontmoeten zou me zeer verheugen. Ik zou het evenwel begrijpen, mocht je wat sceptisch staan tegenover een nieuwe ontmoeting, gezien ik je na de vernissage misschien wat van me af heb geduwd. Hopelijk heb je dat niet zo ervaren en deel je mijn verlangen om elkaar te zien.
Hoor ik snel van je?
Genegen groet, Hendrik

Mijn lieve Lampje, sorry oprecht sorry dat je me een tijdje niet meer hoorde. Er is iets verschrikkelijks gebeurd. Tien dagen geleden overleed Notaris Buyck totaal onverwachts. Tijdens zijn middagdutje dan nog wel! Zijn huishoudster riep hem voor de koffie; daar staat hij namelijk elke middag op; maar er kwam geen reactie. Daarop ging ze zijn slaapkamer binnen en vond het levenloze lichaam van de man! 
Wellicht een hartaderbreuk volgens de dokters; hij heeft er zelf vermoedelijk niks van gemerkt. Jammer voor de man; hij had nog een aantal jaren te gaan voor zijn pensioenleeftijd aanbrak…
Maar ondertussen ben ik zeer bezorgd over mijn eigen toekomst, Hendrik! 
Blijkbaar stond in zijn testament dat bij overlijden alle dossiers van het ganse kantoor zouden overgedragen worden aan het Notariaat Leijser aan het Schouwburgplein. 
Morgen heb ik een afspraak in dit kantoor. Ik weet uit goede bron dat daar reeds een boekhoudster werkt met nogal veel sterallure. Ik vrees dus voor mijn eigen job en vooral voor hoe en of ik me daar na al die jaren zal kunnen aanpassen!
Alles is momenteel dus zeer onduidelijk mijn lieve vriend!
Ik ben erg zenuwachtig en zie erg op tegen de afspraak van morgen! Ik zal je eerstdaags verder nieuws brengen.
Ik kijk er naar uit om je terug te zien, Lampje, tot snel,
Octavia

Beste vriend,
Ik beloofde je snel terug te schrijven! Het gesprek gisteren bij Notariaat Leijser verliep zeer vreemd. Het kantoor is veel moderner dan dat van notaris Buyck. De inkomhal is zeer koel aanvoelend; alle muren strak wit in tegenstelling tot een zwarte vloer. Geen tapijt, geen plant om de ruimte wat op te fleuren en warmer te doen aanvoelen. Aan één van de 4 muren hangt wel een kunstwerk. Ik durfde het niet van dichtbij te bekijken, maar ik denk dat het met olieverf gemaakt is. Wat de afbeelding voorstelt kan ik je moeilijk zeggen, Lampje. Erg hedendaags dus; ik zie er weinig toch niks in…maar ik ben ook geen kenner natuurlijk!
Ik was ruim op tijd aanwezig. Dus nam ik plaats op één van de drie zwarte stoelen en wachtte ik op een teken van leven. Na een 20 tal minuten kwam een dame de kille ruimte binnen. Ze  begroette me kort maar vriendelijk en nodigde me uit haar te volgen.
We kwamen in een al even koele ruimte waar twee grote witte tafels stonden. 
Wat ik toen zag staat nog steeds op mijn netvlies gebrand, Hendrik! In één ruk zwierde een al even witte deur open en stapte zeer gezwind een lange slanke niet onknappe man de kamer binnen. Dat was hem dus: notaris Leijser. Na een korte kennismaking stelde hij mij allerlei vreemde vragen over notaris Buyck. Hoe hij precies overleden was, om welk uur, welke familie hij nog had en of ik die al gesproken had. Ik vind dit bijzonder vreemd, Hendrik. Waarom moet ik al deze vragen beantwoorden? Ik dacht dat de afspraak bedoeld was om het over mijn toekomst te hebben, maar daar werd in eerste instantie niks over gezegd. Wat later vroeg ik er zelf naar en toen zei de notaris dat hij dit nog concreet moest bekijken. 
Tot daar het gesprek. Ik weet dus niks meer. Dus ben ik nog steeds erg onrustig en heb veel vragen. Volgende week hebben we een nieuwe afspraak. Ondertussen mag ik niet verder werken aan de lopende dossiers.
Het spijt mij zeer erg dat ik niet op jouw receptie met lekkere hapjes aanwezig was; dan kon ik je collega’s wat beter leren kennen. Voor een weekendje Parijs kan ik altijd snel mijn valiesje maken hoor! 
Over Roemenië wil ik graag eens praten in een volgend schrijven.
Tot snel, lieve Hendrik?
Je liefhebbende Octavia

Lieve O,
Notaris Leijser aan het Schouwburgplein? Wat een ellende, Octavia. Ongeveer tien jaar geleden klopte deze vreemde hooghartige man bij mij aan voor de uitbreiding van zijn woonhuis met notariaat. Na enkele weken legde ik het goed doordachte voorstel dat ik had ontwikkeld aan hem voor. Ik koos ervoor om het notariaat in het oorspronkelijke karaktervolle huis tot zijn recht te laten komen en het woongedeelte uit te breiden met een op de tuin georiënteerd nieuwe deel. Leijser keek oppervlakkig naar de tekening, loerde terloops door het raam en staarde me vervolgens koel aan alsof ik de eerste de beste amateur was. Mijn hart klopte in mijn keel toen hij een eigen schets boven haalde. ‘Dit is wat ik wil’, zei hij streng. ‘Ik had verwacht dat u daar toch zelf zou zijn opgekomen. Ik laat mezelf wel uit’. 
Uit jouw beschrijving van zijn kantoor leid ik af dat hij zijn eigen plan heeft uitgevoerd en het prachtige huis dat zo veel kracht uitstraalde helemaal naar de knoppen heeft geholpen. 
Wil je wel voor deze man werken, Octavia? Je bent toch nog niet te oud om een andere uitdaging aan te gaan? Ik informeer eens voor je. Er moet een betere plek te vinden zijn.
Mijn excuses! Ik wind mij hier zo in op dat ik je niet eens condoleerde met het overlijden van notaris Buyck bij wie je toch een heel deel van je werkende leven hebt doorgebracht. Ik weet dat hij niet de ideale werkgever was, maar het moet toch een schok geweest zijn voor je te vernemen dat hij plots was heengegaan. 
Probeer het als een nieuwe kans te zien. Het plotse vieren van teugels biedt ook heel wat vrijheid. Misschien heb je wat financiële reserves waardoor je niet onmiddellijk opnieuw aan de slag moet en je wat tijd kunt nemen om uit te kijken naar iets wat je echt bezielt. 
Hoe is het met je vader? Je schreef dat hij een terugval kende. Gaat het weer beter met hem? Valt de zorg je niet te zwaar? 
Ik denk veel aan je, Octavia. Tijdens het lezen van je brief heb ik je denkbeeldig in mijn armen gesloten. 
Liefs, je lampje.
P.S Jack lonkt. Hij wil nog even naar buiten. Er is een nieuwe soortgenoot opgedoken in het park. Hij is samen met zijn baasje in de buurt komen wonen. Ik denk dat het liefde op het eerste gezicht is…  

Hallo Lieve Vriend,
Dank voor je antwoord!
Wat ben ik verrast, dat je die vreemde notaris kent! Dit kan geen toeval zijn!
Gelukkig heb ik wat geruststellend nieuws. 
Ik heb je wellicht nog niet verteld dat ik een neef heb, de oudste zoon van mijn tante Truus. Zijn naam is Bas de Moor. Hij werkt als advocaat aan het kantoor Adriaanse – Van der Weel in de stad. Ik heb hem gecontacteerd en de ganse situatie uit de doeken gedaan. Hij heeft alles diepgaand uitgeplozen en liet mij eergisteren weten dat ik helemaal geen verplichting heb om bij kantoor Leijser te gaan werken. Het kan, maar het moet niet! 
Daarover hoefde ik natuurlijk niet lang na te denken! 
Wat je zegt over wat tijd nemen om goed na te denken over mijn toekomst…dat is een goede zaak geloof ik! Het biedt me rust en ruimte om uit te zoeken wat ik echt graag wil doen en vooral ook wat niet. 
Financieel heb ik geen enkel probleem, Lampje. Dat is een grote zekerheid! 
Misschien gooi ik het helemaal over een andere boeg; ga ik  een nieuwe uitdaging aan!
Ik heb diep in mijn gedachten wel een wens, maar daar kan ik je voorlopig nog niks over vertellen, liefste. Nog even geduld…
Voorlopig werk ik dus nog steeds niet en houd ik vader gezelschap! Zij toestand blijft stabiel.
Eigenlijk mis ik de oude Buyck wel wat… het was vaak een knorpot, maar wel een lieve knorpot! Vaak weet je wat iemand voor je betekent als hij er niet meer is…ik word er een beetje stil van, Hendrik!
Ik ga straks nog even langs het kerkhof en breng wat lentebloemen bij zijn graf. Dat verdient die knorpot wel…
liefs, 
Octavia
XXX

Lief O’tje,
Wat heb ik genoten van die heerlijke zonnige namiddag samen aan zee. Dit moeten we snel overdoen. Eind februari pootje baden…Ha, dat deed ik niet meer sinds ik een kleine jongen was. Jouw guitige glimlach is goud waard, Octavia! 
Ik breng het filmpje morgenochtend naar de fotograaf. 
Tot gauw,
Lampje

Mijn allerliefste vriend,
Dat was wat ik echt nodig had! Jouw aanwezigheid; de warme stralen van de zon; het bruisen van de zee; de zachte deining van de golven; jouw hand in de mijne…
Tijdens mijn onzekere tijden kon ik geen betere remedie vinden.
Ik weet nog steeds niet hoe mijn nabije toekomst er uit zal zien; maar ik zie wat of wie er op mijn weg komt…
Ik ben zeer benieuwd naar de foto’s. Laat je snel iets weten,
Zachte groet, je O’tje

Lieve O,
Hier dan de foto’s! Ze zijn prachtig, vind je niet? 
Vergeef me dat ik intussen niets meer van me liet horen. Het was weer een helse tijd. De zaken gaan goed, maar mijn vrije tijd is schaars. De paasvakantie komt eraan. Ik snak naar wat ademruimte, naar tijd voor mezelf en voor jou.
Dus, O, je moet met mij mee naar Parijs! Ik sta op het punt te boeken. Wat denk je van 8 tot en met 12 april? Ik zie ons al kuieren langs de Seine, kunst snuiven in musée d’Orsay (momenteel retrospectieve Monet!) en dineren in La Procope, een van de oudste restaurants van de stad.
Ook al begeef ik me ermee op glad ijs, ik moet je iets bekennen. Toen onze lichamen elkaar tijdens de wandeling langs het strand vluchtig ontmoetten, ik jouw hand in de mijne voelde, ging er een siddering door mijn lijf die mij onderuit heeft gehaald, Octavia. Ik wil me niet langer verzetten…
Ik hou van je, lieve schat. 
Je fonkelende lampje,
Hendrik

Dag Hendrik,
Het spijt me dat ik je nu pas kan antwoorden! Ik had een en ander op een rijtje te zetten.
Het belangrijkste nieuws dat ik je moet melden gaat over vader. Hij heeft zelf beslist om te verhuizen naar een woonzorgcentrum. De fysieke zorg wordt steeds groter en hij voelt aan dat het steeds moeilijker wordt om de gepaste verpleging aan huis te bieden op elk moment van de dag! Geld is geen probleem en daarom heeft hij snel de beslissing genomen.
Morgen kan hij al verhuizen. Hij betrekt een mooie ruime kamer met zicht op een vijver en tuin vol bomen en bloemen. Ik geloof dat het een goede beslissing zal zijn! Ik heb de laatste week veel praktische zaken op orde gebracht; ook een paar meubeltjes uitgekozen met hem die mee kunnen verhuizen. 
Daarnaast heb ik meer en meer nagedacht over mijn mysterieuze droom. Door het vertrek van vader kwam alles een beetje in een ander daglicht te staan. Ik verklaar mij nader en laat je niet langer in spanning, Lampje.
Het is al vele jaren mijn droom om naar het buitenland te trekken om te gaan werken in een weeshuis en er een groot deel van moeders financieel nalatenschap te investeren! Ik heb zelf geen kinderen; hoe graag ik die ook gewild had. Wie minder kansen heeft draag ik altijd dieper in mijn hart; daarom lijkt het me een grote uitdaging om in een arme regio hulp te gaan bieden; zowel fysiek als financieel!
Ik hoop dat je niet te hard schrikt Lampje; te meer omdat je zelf opgroeide in een weeshuis. 
Ik hoop dat we binnenkort nog eens kunnen afspreken om wat dieper in te gaan op je verleden. Het boeit me mateloos; misschien kan ik contacten leggen met het weeshuis waar jij verbleef…ik ben allicht wat aan het doordrammen hé? Dat spijt me dan, maar mijn enthousiasme is zeer groot!
Lampje, hoe gaat het met jou? Dat vergat ik nu toch eerst te vragen?
Ik kijk uit naar je reactie, lieve vriend,
Octavia groet je
X

Lieve O,
Je droom doet mijn hart smelten en bloeden tegelijk. Dat je weeskinderen uit het slop wenst te halen is vertederend, maar ik kan je niet nu al loslaten, lieveling. Je bent het allerbeste wat me de afgelopen tijd is overkomen. Door jou blijft mijn lampje al een hele tijd fonkelen als een heldere  ster aan een veelbelovende hemel. 
En nu wil je je wagen aan een avontuur zonder mij? Hoe nobel je plan ook is, ik kan het niet aanvaarden. 
Laten we in Parijs praten over onze toekomst. Er zijn vast ook dichtbij huis projecten waarin je je moeders nalatenschap op een zinvolle manier kan investeren en die je veel voldoening kunnen geven.  Misschien is er een manier om een combinatie te maken met je muzikaal talent? 
Met de weeshuizen in Roemenië is niet veel te vergelijken, maar ook bij ons krijgen niet alle kinderen evenveel kansen, is het niet?
Je plan is ambitieus en je bent ongetwijfeld een sterke vrouw, maar onderschat het niet. Wil je je schoonheid echt onderwerpen aan grauwe ellende en troosteloosheid als een soort compensatie voor een onvervulde kinderwens?
Ceaușescu staat op het punt president van Roemenië te worden. Het regime is een hel. Zou je lieve mama gewild hebben dat je je daarin stort, Octavia. Zelfs je vader zal je niet graag zien vertrekken. 
Ik hoop dat mijn pleidooi je niet van me afduwt. Weet  dat het uit liefde is dat ik je waarschuw en dat het die liefde is die je smeekt te blijven. 
Parijs wacht op ons, liefste. Ik reserveerde hotel en trein en kijk er naar  uit om je gids te zijn. 
Zeg alsjeblieft niet dat je afhaakt. Ik mis je nu al. 
Hopelijk tot snel!
Lampje. 

Liefste, 
Parijs mag ons verwachten… 
Ik zal er zijn. Ik begrijp je emotionele reactie op mijn droom. Laten we het er samen over hebben in Parijs… 
We vinden zeker de gepaste oplossing. 
Mijn hart verlangt naar jou, 
Octavia

Liefste,
Mijn hart verlangt al weer naar jou. Sinds we terug zijn uit Parijs denk ik elke seconde aan jou. Alles om mij heen doet me aan jou denken. De opkomende zon; de bloemen in mijn tuin; mijn eerste kop koffie in de ochtend; als ik ga slapen; onder de douche…elke cel in mijn lichaam verlangt naar jou…
Jammer dat we niet tot een beslissing gekomen zijn over mijn toekomstdroom. En ik wil beslist niks ondernemen zonder jouw toestemming. Mijn toekomst uitbouwen zonder jou kan ik niet. Maar ik heb tijd. Dat Roemenië niet de bestemming is waar ik heen moet, dat staat nu wel vast. Over alternatieven moeten we het zeker nog hebben. 
Heb je nog nagedacht over mijn voorstel om met mij mee te gaan? Samen een nieuwe start te nemen. Jij en ik en Jack…dat zou toch mooi zijn, mijn lieve Lampje?
Schat, tot zeer snel,
je liefhebbende Octavia

O, lieve O,
Na een heerlijke intense tijd samen ben je vorige week dan toch vertrokken, je dromen achterna. Ik mis je nu al. Jij met je hemelse lach, je mysterieuze donkere ogen, je ranke lijf waarin mijn handen nachten mochten verdwalen. Mijn hart bloedt, Octavia. Maar gelukkig reisde je niet naar de andere kant van de wereld en zal ik je misschien binnenkort al kunnen komen opzoeken. Ik probeer snel tijd te vinden.
Hopelijk voel je je gauw thuis bij mijn adoptieouders in Perpignan. Wat fijn dat ze je onderdak wilden geven tijdens je project als zangtherapeut bij kinderen met een beperking in l’école de musique. Hun warme nest zal je goed doen, want ben je niet te snel vertrokken na de plotse dood van je vader, weesje van me? 
Ook ik denk veel aan onze tijd in Parijs. Vier dagen vol schoonheid en evenveel nachten plein de passion… Ik durfde het je niet eerder te bekennen, maar ik maakte een reeks schetsen van je terwijl je lag te slapen in het dromerige maanlicht dat onze mansardekamer binnenviel. Het is moeilijk om je pracht in lijnen te vatten… Ik voeg de mooiste tekening bij deze brief. Hopelijk bevalt ze je en ben je niet boos om mijn stiekeme gekoekeloer.
Gisteren had ik een binnenpretje waar het hele kantoor van op keek. Toen we op de pont neuf stonden, zei je: “Wat is het fijn om met Lampje in de lichtstad te zijn!”. Hahaha, weet je nog? De gedachten aan jou en hoe we elkaar de kracht hebben gegeven open te bloeien, houden me sterk. Toch voel ik mijn lampje wat trillen, lieve O. Ik zou meteen de trein willen nemen, maar ik besef dat ik je ook voldoende ruimte moet geven. Die dualiteit vreet aan me.
Onlangs ontmoette ik je vriendin van de kokschool. De stap die je hebt gezet, verwondert haar, zei ze, maar maakt haar ook blij en trots. Ze nodigde me prompt uit voor de lunch dit weekend. Ik sta versteld van mijn spontane acceptatie. Een half jaar geleden zou ik dat absoluut niet hebben gedurfd.  
Jack ligt aan het raam. Zijn hoofd rust op zijn poten, maar zijn ogen zijn waakzaam, wachtend op zijn dagelijkse uitje naar het park. Ik laat je voor nu, Octavia.
Tot snel?
Je lampje.

Beste Hendrik,
Dank voor je oprechte brief en de prachtige tekening. Na een turbulente start begin ik hier wat mijn draai te vinden in het verre zuiden. Je ouders zijn super gastvrij. Ze zijn luisterbereid, begripvol, geduldig en vriendelijk. Na de plotse dood van vader ben ik inderdaad wat snel vertrokken; misschien wel een beetje een vlucht van alles; het verleden; mama; vaders dominantie…hier heb ik voldoende tijd om alles op een rijtje te zetten. Overdag geef ik zangles; dat bevalt me natuurlijk heel erg. De kinderen zijn zo puur; zo uniek! Ik geniet van hun spontane karakter; onbezorgd… ‘s Avond geniet ik van de avondzon; de koele briesjes in de late uurtjes; een wandeling door het park…en dan gaan mijn gedachten natuurlijk uit naar jou Lampje. Ik mis je heel erg, maar ik vraag je de nodige tijd om de juiste beslissingen te nemen. 
Ik heb nog een vraag voor jou. Kun jij de verkoop van het huis op gang zetten. Je weet waar de sleutel van de zijdeur ligt. Ondertussen maak ik een lijstje op van de spullen die ik wil behouden en wat er naar het kringloopcentrum mag. De vleugelpiano blijft sowieso een belangrijk erfstuk van mijn mama. Dit is zowat het enige waar ik zeer aan gehecht ben. Voor de rest zien we wel.
Leuk dat je mijn vriendin ontmoette. Wist jedat ze lesbisch geaard is? Ooit vertelde ze me het lange verhaal; de ruzie met haar ouders daarover; ze heeft geen gemakkelijk parcours afgelegd hoor! Het zal haar eens goed doen om met iemand te kunnen praten. Doe haar alvast vele groeten van mij.
Ik moet je nu laten, liefste. Je ouders groeten je. 
Wanneer lukt het je om naar hier te reizen? Geef Jack een knuffel van mij,
Octavia

Lieveling,
Het is midden in de nacht. Ik kan de slaap niet vatten en zoek ontspanning in een brief. Het gele licht van het peertje boven mijn schrijftafel tekent mijn silhouet op het blad. Het is alsof we met zijn drieën zijn. Twee lampjes en een eenzame Hendrik.
In de duisternis waarop het raam uitkijkt, schuilt iets machtigs. Het is ongewoon stil in de stad die al zo lang mijn veilige haven is. Maar hier in Rotterdam ben jij zo ver van mij, Octavia. Daar moet iemand beslist een lied over schrijven, vind je niet?
Ik ga naar de woonkamer waar Jack onverstoorbaar ligt te ronken en stop je cassette in de recorder. Play. Je hemelse stem brengt instant rust. Maar dan herlees ik je laatste brief. 
Ik wil je bijstaan in alles wat je doet, O’tje, maar vraag me niet om zelf nu al alles achter te laten en te breken met wat voorbij is. Zoals je weet zijn mijn praktijk en mijn medewerkers met wie ik een intense band heb mij erg kostbaar. En dan is er nog mijn goede vriend Charles die sukkelt met zijn gezondheid en die mij zelf zo dikwijls uit het slop heeft gehaald. Hem kan ik nu echt niet abrupt in de steek laten. Wel kan ik beroepsmatig een versnelling lager schakelen. Zodat we elkaar regelmatig kunnen ontmoeten. Hier of in het zuiden. 
Als dit voelt als een diepe teleurstelling, zal ik je begrijpen, lieve schat. Maar moeten we elkaar niet de ruimte en de tijd geven om de gezamenlijke plek te vinden waar altijddurende liefde hoogtij viert? En moet dat parcours niet meanderen zoals een hobbelig bergpad dat zich moeizaam maar hoopvol een weg baant naar de top? Naar het summum van waarachtigheid?
Ik twijfel.
Maar hoe het ook zij, zondag kom ik naar je toe. Beloofd.
Al schrijvend beslis ik om deze brief niet te posten, maar hem aan je voor te lezen wanneer we straks samen zijn. Misschien wel bij een pastis in café Vienne, tijdens een wandeling aan zee of – wie weet – op een van de podia in de academie waar jij nu zangles geeft. Memorabel zal het ongetwijfeld zijn. 
Ik verlang naar je, Octavia.
Je Hendrik

Lampje en Octavia ontmoetten elkaar een week later op de binnenkoer van de academie van Torhout, alwaar Octavia Hendrik ten huwelijk  vroeg nog voor hij haar zijn brief had voorlezen.
Of Hendrik aanvaardde, is tot op vandaag een raadsel gebleven.

Mijn lieve Lampje,
Pakweg een tiental maanden geleden ontving ik van jou een eerste brief. Die las ik vanmorgen opnieuw. Wie had toen kunnen denken hoe het allemaal zou lopen.
Waar ik nooit had durven over dromen, werd werkelijkheid. Ik mocht een man in mijn arme sluiten, die van me hield. Me waardeerde zoals ik was en nog steeds ben. En dat ben jij, Hendrik.
Hoe onze werelden elkaar ontmoetten, is eerder onwaarschijnlijk en hebben we eigenlijk aan mijn vader zaliger te danken. De renovatiewerken die je aan het huis deed, remember?
Ik ben je bijzonder dankbaar dat je toen de eerste stap zette en contact met me nam. Ikzelf zou dit wellicht nooit aangedurfd hebben. Met veel liefde en warmte denk ik terug aan het voorbije jaar; de etentjes; de uitstapjes naar het stadspark; het romantische tripje naar Parijs…één voor één onvergetelijke momenten die mijn leven een heel stuk aangenamer maakten. Jouw aanwezigheid haalt in mij het allerbeste naar boven. Toen ik in het verre Frankrijk vertoefde kwam ik tot het besef dat je erg belangrijk voor me bent. Dat gaat zo vaak met mensen en dingen. Pas als ze even van je verwijderd zijn, schat je de waarde er des te meer van in!
Daarom liefste, heb ik heel goed nagedacht en heb een zeer persoonlijke vraag voor jou! Mijn ongeduld overtreft de bedenking of een vrouw een man ten huwelijk mag vragen:

Hendrik Lampens, wil je met me trouwen?

Veel tijd hebben we niet meer te verliezen. Wat voor ons ligt kan alleen maar mooier en intenser worden. Ik wil elke dag aan jouw zijde staan; voor je zorgen; van je houden en je waarderen zoals je bent.
Ik beloof je trouw te blijven en uit elke dag het schoonste te halen. 
Mijn vervanging als zangdocent zit er nu op en ik hoef echt niet meer te werken; het nalatenschap van mama is groot genoeg om ons samen van alles te voorzien. Als jij graag blijft werken dan zal ik dit respecteren.
Jack zal aan mij een trouwe vriendin hebben en als je uit werken bent, kan ik met hem lange wandelingen maken. Dat zal hij fijn vinden.
O, wat zou ik graag je vrouw worden, lieve Hendrik!
Je liefhebbende Octavia